Γυρίζοντας πίσω στον χρόνο, όλη μου η ζωή είναι μια σειρά από καινούρια ξεκινήματα. Και από φορές που το κοντέρ μηδένισε - συνήθως μετά από γεγονότα και ανατροπές που ταρακούνησαν τις κατά καιρούς ισορροπίες- και εγώ ξεκίνησα για νέες διαδρομές και περιπέτειες, αφήνοντας πίσω μου το παρελθόν, αλλά συχνά και ανθρώπους. Και όπως συμβαίνει πάντα στην ζωή, για κάθε πόρτα που κλείνει ανοίγει μια καινούρια, για κάθε γέφυρα που καίγεται χτίζεται μια άλλη, πιο γερή, και για κάθε σχέδιο που αποτυγχάνει εμφανίζεται μια εναλλακτική. Συχνά με καλύτερα αποτελέσματα.
Το χτεσινό κομμάτι μου σας άγγιξε πολύ. Φάνηκε από τα δεκάδες σχόλια και μηνύματα που μου αφήσατε, και που αποδεικνύουν περίτρανα την ανάγκη που έχουμε όλοι μας να μοιραζόμαστε εμπειρίες, απόψεις και συναισθήματα, και να αναζητάμε τα κοινά μεταξύ μας. Και βέβαια, δείχνει και πόση σημασία έχουν η αλήθεια και η ειλικρίνεια, κόντρα στο δήθεν και στο φαίνεσθαι και στις πλασματικές εικόνες τέλειων ζωών που μας κατακλύζουν καθημερινά.
Όμως δεν υπάρχουν τέλειες ζωές. Πίσω από τις στυλιαζαρισμένες φωτογραφίες, τα φίλτρα και την επιφάνεια, και πέρα από τα θέματα που αποτελούν την βάση του οποιουδήποτε lifestyle δημοσιογράφου ή blogger, δηλαδή τα ταξίδια, τα εστιατόρια, τα ψώνια, τα πάρτι, τις παρέες, και όλο αυτό το glossy και το buzz, υπάρχουν οι αληθινές ζωές και οι αληθινές μας σχέσεις. Και οι αληθινοί μας εαυτοί που κουράζονται, που λυπούνται, που απογοητεύονται, που θυμώνουν, που προσπαθούν, που προδίδονται, που πέφτουν και ξανασηκώνονται, που κλαίνε και φοβούνται. Που ζουν.
Τα γράφω αυτά σήμερα που κοιμήθηκα καλύτερα και ξύπνησα πιο αισιόδοξη παρά τον καιρό που λυσσομανάει και έχει βάψει την πόλη γκρι. Και που βρίσκομαι για μια ακόμα φορά στην φάση της καινούριας αρχής, έχοντας αποφασίσει να μάθω από τα λάθη – τα δικά μου και των άλλων- να θυμηθώ τις προτεραιότητες μου, να παραδεχτώ τις αδυναμίες μου, να συγχωρήσω ότι αντέχω και μπορώ, να αφήσω πίσω μου ότι με πλήγωσε, και να προχωρήσω προς το μέλλον έχοντας πάρει ένα ακόμα πολύτιμο μάθημα και έχοντας επιβιώσει μιας ακόμα καταστροφής. Και έχοντας επιβεβαιώσει για μια ακόμα φορά πως ότι είναι να αντέξει αντέχει, όσες δυσκολίες κι αν παρουσιαστούν και όσα προβλήματα. Και πως πάντα μα πάντα οι δυσκολίες κρύβουν δώρο, και πως οι πιο αξεπέραστες εκ πρώτης όψης στραβές μπορούν να γίνουν βάσεις για ένα πραγματικά καλύτερο μέλλον. Αρκεί να υπάρχει διάθεση, θέληση, καλή πρόθεση, υπομονή, επιμονή, και αληθινή αγάπη.
Οπότε ας θυμόμαστε όλοι πως κρύβουμε μεγάλη δύναμη μέσα μας. Και πως όταν έρχονται τα δύσκολα, και όταν όλα γύρω μας μοιάζουν να καταρρέουν και να αμφισβητούνται, ο μόνος δρόμος είναι αυτός της αλήθειας. Της αλήθειας που νοιώθουμε στο βάθος της ψυχής μας, της αλήθειας που λυτρώνει και που γίνεται πυξίδα για να ξαναβρούμε τον δρόμο μας, και μέτρο σύγκρισης για να κάνουμε τις επιλογές μας, και δύναμη για να ξαναχτίσουμε ότι χάλασε, και φόρα για να ξεκινήσουμε για τα επόμενα, που οφείλουμε να τα κάνουμε να είναι καλύτερα από τα παλιά. Κι αυτό ισχύει για κάθε είδους σχέση της ζωής μας, ή έστω για την κάθε σχέση για την οποία νοιώθουμε πως αξίζει να προσπαθήσουμε.
Κλείνοντας, και αφού σας ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου για το χτεσινό support, θέλω να ντύσω το κομμάτι με κάτι ροζ. Το ροζ της χαράς και της ελπίδας, το άρωμα του τριαντάφυλλου, και την λάμψη της φλόγας που τρεμοσβήνει αλλά επιμένει να φωτίζει τις στιγμές. Ο Φεβρουάριος είναι προ των πυλών, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου επίσης, και η αγαπημένη μου εταιρία Diptyque κυκλοφόρησε όπως κάθε χρόνο το συλλεκτικό ροζ κερί που ετοιμάζει για την περίσταση.
Μόνο που φέτος τα κεριά είναι δύο και όχι ένα – το Centifolia και το Damascena- και μυρίζουν και τα δύο υπέροχα. Προσωπικά δυσκολεύτηκα να διαλέξω αλλά τελικά κατέληξα στο δεύτερο γιατί μου φάνηκε πιο πλούσιο σε μυρωδιά και πιο απαλό ταυτόχρονα. Αναζητήστε τα στο Attica όσο είναι ακόμα καιρός γιατί συνήθως γίνονται ανάρπαστα. Εγώ μόλις άναψα το δικό μου και ευχήθηκα αυτή η γκρίζα μέρα να είναι η αρχή μιας υπέροχης, καινούριας διαδρομής. Και ότι με πλήγωσε, ότι προσπάθησε να με λερώσει, και ότι φαντάστηκε πως θα μπορούσε να χαλάσει την ηρεμία και την χαρά μου, ας μείνει πίσω μου με την γνώση πως δεν ήταν τελικά ούτε αρκετό, ούτε ικανό.
